Een weekje Engeland

Na de diefstal van de fietsen in Harfield, kregen we ineens veel te regelen. Je staat echt wel raar te kijken als je alleen maar een leeg stuk veld ziet, waar eerst je fiets stond. Je realiseert je dan, dat het wel een stuk lopen en zwemmen is naar huis.Tot overmaat is de batterij van je mobieltje op sterven na dood, zodat je daar zeer spaarzaam gebruik van moet maken. Gelukkig heb je een reisverzekering en Margriet die van wanten weet.Al met al baalde ik als een stekker, temeer daar ik waarschijnlijk in
de afleidings manoeuvre van het tuig ben getrapt. De camping in Harfield is een gemeentelijke camping, tegen een snelweg, en is vrij toegankelijk vanaf de openbare weg. Het lijkt er een beetje op of je in een stadspark staat. Onze tenten stonden op zo,n meter verwijderd van een asfaltweg.Mede door het geluid van de auto,s op de snelweg was het een vrij rumoerige camping en sliep ik daardoor vrij licht. Tegen twee uur hoorde ik mensen in de nabijheid van de tenten. Ik ben meteen de slaapzak uitgekropen en de tent uitgegaan en zag dat de fietsen waren verdwenen. gelijktijdig hoorde ik verderop een hoop geschreeuw. Ik ben die kant uitgerend en werd haast getorpedeerd door een Engelsman met een stuk hout in zijn handen, die gekleed in zijn onderbroekje ook op jacht was. hij had bij zijn tent een stuk of zes knapen overlopen, die ook bij hem spullen wilden weghalen.Ik heb hem mijn verhaal verteld en met zijn mobieltje kon ik de meldkamer van de politie bellen en de situatie uitleggen, alsmede een beschrijving van onze fietsen geven. Binnen 5 min.waren er drie auto,s van de politie aanwezig, die de omgeving gingen uitkammen. Helaas aan de verkeerde kant. Bij daglicht zijn we zelf ook op onderzoek uitgegaan en troffen op zo,n kilometer van de camping op een skatebaan, vlakbij een"aso"wijk" spullen van mijn fiets aan. Ik had s,nachts dus gewoon de andere kant op moeten gaan, want ze hebben de fietsen niet van slot kunnen krijgen en moesten ze dus dragen.Volgens enkele Engelsen op de camping zou de politie echt niet zomaar deze buurt ingaan om een paar fietsen eruit te halen. Helaas komt zo,n reactie mij niet vreemd voor.De Engelsen op de camping en het personeel van de camping vingen ons heel goed op en boden telkens hun excuus aan voor het handelen van hun landgenoten.Nadat alles zo,n beetje was geregeld, zijn Geert en ik in conclaaf gegaan"hoe nu verder".We besloten de reis af te breken en terug te gaan naar huis. Net zo als Gerrold al schreef heeft elk nadeel ook zijn voordeel. Ik wilde altijd al een keertje vliegen, dus zondag werd ik op mijn wenken bediend en vlogen we met Easy Jet van Dorncaster naar Amsterdam.Niet nadat Geert, die er een beetje "wild "uitzag, eerst uitvoerig werd beklopt en betast door een veiligheidsman. Ik had een goede plaats bij het raam en een mooi uitzicht op de Noordzee en zo. Helaas voor de koffie op is, sta je al weer op Schiphol. Het weerzien met Margriet en Marjan, de vrouw van Geert,was wel een beetje komisch. Wat we normaal op de fiets hadden aan bagage lag nu op twee karretjes.Alle fietstasssen e.d. bijeengebonden met klimtouw en ducktape. Alles in de kleuren zwart, rood en een oude tas van Bose, die we op de camping hadden gekregen. Mensen, die getuige waren van de knuffels, hebben vast gedacht dat we heel lang, heel ver weg zijn geweest en op een niet al te beste plaats hebben verbleven.
s,Zaterdags in de pub had ik voor mezelf al besloten, dat ik m,n leven niet laat regelen door een stelletje tuig en dat ik m,n fietstocht toch probeer door te laten gaan.