Reisverslag 11

19 juli
Vandaag transfer vanuit Moss naar Zweden. Eerst met de boot het Oslofjord oversteken en dan is het nog een klein stukje tot Stromstad, alwaar ik de route weer oppik.
Het heeft de hele nacht nog geregend en onderweg valt ook het nodige. Bij een gigantisch groot winkelcentrum, vlak over de Zweedse grens, even wat Zweedse kronen inslaan en dan genieten van een rustdag op de camping.Het winkelcentrum, formaat een stuk of 10 Ikea,s achter elkaar, wordt druk bezocht door Noren.Dit omdat de prijzen in Zweden voor de dagelijkse boodschappen veel lager liggen. Op de verschillende parkeerplaatsen is geen vrij plekje meer te vinden
Rond het middaguur rijden we een grote, goed bezette camping op bij Stromstad en zowaar, de zon schijnt. De middag heb ik besteed aan het maken van een paar verslagen. Ik kan alleen nog de kladbloc functie gebruiken, want om een of andere onverklaarbare redenen zijn al m,n documenten vergrendeld en kan ik om dezelfde redenen ook niet meer in Word werken.'s-Avonds m,n fiets onderhoud gegeven en de remmen verwisseld.
Rust is iets wat je in het vakantie-seizoen niet op een Noorse of Zweedse camping moet zoeken. Noren en Zweden houden absoluut geen rekening met andere bezoekers, inclusief de nachtrust van deze. Kinderen spelen om 01.30 uur nog "rustig" op de camping en pa en ma zitten met vrienden tot diep in de nacht erg vrolijk te tetteren. Ook al staat de wind geheel verkeerd en zet je iedereen in de stank van verbrand vet, de barbeque wordt vrolijk aangestoken. Ik houd het maar op een gebrek aan "inlevingsgevoel". Al met al heb ik, ondanks oordopjes in, weinig geslapen en loop om vijf 's-ochtends al over de camping. Hierbij verjaag ik een kolonie zeemeeuwen, die op zoek zijn naar de restanten van wat van de barbeques is overgebleven. Zelfs plastic tassen met afval zijn niet veilig voor deze vogels.
In de toiletgebouwen staat constant de radio aan, afgestemd op e.o.a.populaire zender, als de presentator iets zegt, dan klinkt het Zweeds nogal Luxemburgsachtig

20 juli
Lekker voeg vertrokken uit Stromstad. Ik had de route zo weer opgepikt, al staat hij hier in Zweden uitermate slecht aangegeven en zijn de borden, die je aantreft, vrijwel zonder uitzondering geheel wit gebleekt en kun je er niet zoveel mee. Het beste is de kaart een beetje in de gaten te houden en gewoon recht door te rijden als de borden ontbreken. Er staat een behoorlijke sterke wind uit het ZW, zodat ik af en toe behoorlijk stevig op de trappers moet gaan staan. Het lijkt net of de Zweden veel sportiever zijn dan de Noren. Want ik korte tijd, kom ik hordes wielrenners, moutainbikers, snelwandelaars, hardlopers en natuurlijk nordic-walkinggangers tegen
De route die ik nu rijd, heeft weinig met de Noordzee of het Skagerrak te maken. Bij het vertrek heb ik nog wat water gezien maar dan word ik onverbiddelijk van de kust geleid en het land ingestuurd en zie ik de eerste uren niet veel meer dan eeuwig zingende bossen, met af en toe een open stuk waar koren op wordt verbouwd. Soms loopt de route even over een onverhard pad om je als fietser toch wat te amuseren.
In de route beschrijving staat op een bepaald moment, dat ik een snelweg recht moet oversteken en vervolgens een spoorbaan, om zo een stuk fietsen op de snelweg te vermijden. Zo gezegd, zo gedaan en ik eindig zowat in de schuur van een boerderij waar ik word opgevangen door de boer. Hij brengt me vriendelijk terug naar de spoorbaan, opent het hek, waar ik met fiets en al onder doorgekropen ben en wijst me de juiste weg, over de snelweg op een aparte strook.
De weg loopt door een licht glooiend landschap en hoger dan 50 of 60m ga je niet. Ik heb nog een beetje last van het Noorwegensyndroom en wil bij elke helling helemaal terugschakelen om een steile klim te gaan maken.
Bij Tanumshede, ga ik een kopje koffie drinken en laat me door de vriendelijke mevrouw een veel te duur pannenkoekje met daarop twee aardbeien aansmeren. Even later wil ze ook nog een fotoboek aan me slijten. Dat heb ik toch maar beleefd afgewezen. De koffie werd overigens wel huiselijk geserveerd in een kopje, model 1960, met daarin een barst.
Vlak bij deze plaats kan men schitterende rotstekeningen bewonderen.
De route loopt regelmatig over de drukke kustweg, een behoorlijk brede weg, waar je goed op kunt fietsen maar weinig van de omgeving ziet.Het fietsen is hier veiliger dan in Noorwegen, in de buurt van de grotere steden en campings heeft men goede fietspaden aangelegd.
Na zo,n 80km kwam ik bij een echt overvolle camping aan en moest dus nog even 10km doorgaan in de goede richting, waar in Hamburgsund wel plaats was. Overigens wel leuk, die Zweedse plaatsnamen. Zo ben ik al in Grebbestad en in Kiev geweest.
Ik kreeg op de camping voor mijn tentje een plaats vol op de wind toegewezen. Het is een hele toer om met windkracht 7 een tent op te zetten. Vanochtend was de wind echter nog meer aangetrokken, ik kon de buitentent er pas afhalen nadat ik de binnentent ook met haringen had vast gezet. Daarna met een hand de tent vasthouden en met de ander de haringen er weer uit halen. Hierna kon ik de binnentent oppakken en hem achter een schutting verder afbreken en inpakken.

21 juli
Om 7 uur vertrokken uit Hamburgersund. Ik kwam vrijwel meteen in een heel mooi en wisselend landschap terecht. Ik fietste nu echt langs de Scheren, de Zweden noemen het echter fjorden. Het is allemaal iets minder imposant dan in Noorwegen, maar de doorkijkjes die je hebt zijn schitterend. Het gebied met naaldhout waar ik gisteren doorheen fietste heeft plaats gemaakt voor dat met loofhout en diverse soorten struiken, afgewisseld met hier en daar grote rotspartijen.
Op dit traject kom je door verschillende kleine dorpjes, die er keurig verzorgd uit zien. In een dorpje zag ik iets aparts. Het plaatselijk kerkje was nogal dicht tegen de rotsen aangebouwd;om niet onder te doen voor de kerk van de buren had men de torenspits met klok, op enige afstand boven op de rotsen gebouwd.
IN Brastad,staat net buiten het dorp een schitterend kerkje. De kerk zelf is van 1870, maar het prachtige altaar is uit 1600, terwijl de kruisweg op houtenpanelen is geschilderd.
Vanmiddag werd de tocht helemaal leuk, bij Lysekil moest ik eerst met een grote veerboot het fjord oversteken. De oversteek duurde ongeveer 15 min. en is gratis. Vervolgens werd het eilandje hoppen met kleinere veerboten en bruggen. Het waaide vanmiddag op de eilandjes zo hard, dat ik op een bepaald punt, waar ik achter de rotsen vandaan in een soort windtunnel terecht kwam, een stukje moest lopen. De harde wind heeft ook zo z,n voordelen, want als je het fjord aan het ronden bent, haal je zo 27km/uur met de wind in de rug.
De eilandjes zijn soms maar 5 km lang met één smal weggetje. De weinige auto,s kunnen elkaar alleen passeren bij de speciale passeerplaatsen aangeduid met M.De eilandjes ademen een bepaalde sfeer uit. De tijd heeft er niet stilgestaan, maar loopt wel achter.Het kleinschalige heeft ook z,n effect op de bewoners, het gebruik van de fiets maar ook het lopen van en naar, is er heel gebruikelijk.
Na 85 km kwam ik aan op een kleine camping op het eilandje Majo. Ik mocht alleen de camping op als ik een Scandinavische campingkaart kocht. Mijn internationale campingkaart werd niet geaccepteerd. Geef ik, redelijk geërgerd mijn paspoort af om zo,n kaart uit te schrijven,wordt er naar het woonadres gevraagd. Overhandig hem mijn IC kaart en jawel hoor, hij schrijft het zo over. Hoe zo, geld uit de zakklopperij?
Ik heb nu m,n tenje wel achter een stel grote struiken uit de wind kunnen zetten, dus dat wordt straks goed slapen