Reisverslag 7

10 juli
Vrijwel meteen na het verlaten van “de camping”in Odda fietste ik de RW 13 om naar Haugesund, 140 km verder op, te gaan.
Het was meteen een schitterende route en de ergernissen van afgelopen nacht, waren al weer meteen vergeten.Ik fietste langs een brede zeer snel stromende bergrivier met daarin allerlei rotsblokken, waardoor het blauw/groene water wit schuimend op brak en er weer een volgende stroomversnelling ontstond. Het is net of je constant in een mooie natuurfilm zit.
12 km na Odda verliet ik de RW 13 en moest ik na een pittige klim (350m omhoog) naar de E134. Deze weg begint als tolweg en is een beetje ingericht zoals dat bij de Franse tolwegen gebruikelijk is, poortjes en de mogelijkheid om onderweg te stoppen om iets te gebruiken etc.
De stopplaatsen zijn ingericht bij grote watervallen om de bezoekers de gelegenheid te geven om veilig een en ander te bewonderen.
Gelijk met de aanleg van deze weg heeft men ook een groot aantal nieuwe, lange, tunnels door de bergen aangelegd.
Er ontstond enige hilariteit toen ik me bij het tolpoortje meldde. Het jonge meisje wist niet goed raad met de situatie en moest eerst haar cheffin om advies vragen voordat ik zonder te betalen door kon gaan. Een apart gevoel, Piet op z,n fiets op een tolweg. Het fietst er redelijk veilig (veiligheidsvestje altijd aan) zolang je maar aan de goede zijde van de doorgetrokken streep blijft. Het, naar verhouding met Nederland, weinige vrachtverkeer houdt in elk geval bijzonder goed rekening met je. Ze blijven op onoverzichtelijke punten netjes achter je, beginnen niet te duwen of claxonneren of gedragen zich op andere wijze irritant. Je moet alleen zorgen dat zij niet op een steile helling door jou toedoen tot stilstand moeten komen, dus in zo,n geval even van de fiets.
Voor de tunnels word je van de weg geleid en via smalle hekjes het oude tracé opgestuurd. Het eerste deel van deze “weg “is bijzonder slecht en licht bezaaid met stukken naar beneden gekomen rotsblokken en bomen die vanaf de bovenzijde van de weg naar beneden zijn gespoeld. Ook reed ik langs het geraamte van een groot dier, dat een vrije val niet had overleefd.
Ik fietste tussen de 60 en 250 m boven het fjord, met als enige afscheiding een betonnenrand met een hoogte van een flinke trottoirband. De uitzichten die je hebt zijn magnifiek en je voelt je bevoorrecht boven bv. de automobilist, dat je dat allemaal vanaf deze plek kunt bewonderen. Dichterbij kan niet. Het water onder je verandert door het schijnen van de zon en de wolken steeds van kleur, dan groen dan weer blauw of heel donker.Zo ook met de helling tegenover je, sneeuwkappen, watervallen, kale rotsen en begroeide hellingen met verschillende schakeringen groen. Op deze hoogte is de planten groei op de hellingen duidelijk aan het veranderen en doet het soms wat Zuid-Europees aan.Je ziet nu veel conifeerachtige struiken op sommige zonrijke zijden van de hellingen staan
Op een bepaald punt moest ik de oude weg verlaten en daalde ik heel diep een kloof in, die misschien een breedte had van 50 – 70m. Naast me een bergbeek maar daarover heen een paar slingerbruggetjes van latten op twee kabels. De bergwand naast me was tot bovenaan toe een volkomen gladde steenmassa. Onderweg passeerde ik twee gigantische watervallen, waarvan er één voor een complete stortbui over de weg zorgde, heerlijk verfrissend.
Door de kloof heen ga je weer geleidelijk omhoog totdat je weer bij de oude weg uitkomt die hoog boven het fjord, steeds maar stijgend en kronkelt als een lint tegen de berg ligt.
Ook in deze weg moet je een aantal tunnels passeren.Een aantal van hen doet dienst als opslagplaats van materieel van een plaatselijke agrariër. Je fietst in het donker tussen allerlei spullen door.
Een leuke ontmoeting had ik met twee loslopende paarden, een merrie met veulen, de paarden waren zo enthousiast en nieuwsgierig dat ik met fiets en al wat in het gedrang kwam en nog juist kon verhinderen dat het veulen zijn gebit in mijn zadel zette om de kwaliteit daarvan uit te testen.
Dat paarden, koeien, geiten en schapen op wegen loslopen is hier heel normaal. Ze worden binnen een bepaald gebied gehouden door grote veeroosters in de weg. Meestal worden deze roosters aangeduid met waarschuwingsborden met het onderschrift “Ferist”. Het is zaak om, als fietser, dit goed in de gaten te houden om een lelijke valpartij te voorkomen. Zeker bij regen zijn de stalen buizen spiegelglad. Soms zijn de rooster vervangen door grote stalen platen waar stroom op staat. Maar ook deze zijn voor de fietser af en toe behoorlijk glad en dus gevaarlijk.
Terwijl ik wat uit zat te rusten kwamen er vanuit de tegenovergestelde richting ook drie fietsers aan, twee met een karretje er achter en een, de vrouw in het gezelschap, met nogal wat bagage op haar fiets. Ze had zoveel bagage bij zich, of was zo moe, dat haar fiets meteen plat ging toen zij afstapte. Ik heb een tijdje met hen gesproken. Het waren Duitsers die in Stavanger waren begonnen en mijn route tegenovergesteld wilden rijden. Nu wil het feit, dat ik een Duitse fietsgids gebruik (Norwegen per Rad, Ein Fahrad-Reiseführer für das land der Fjells und Fjorde) om mijn trajecten te plannen. Deze zijn allemaal van oost naar west beschreven, omdat ze anders te zwaar of soms onmogelijk of te gevaarlijk zijn om te fietsen. Het had geen zin om hen hier attent op te maken, want terug konden ze toch niet.
Terwijl we zaten te praten zagen we ook twee Noorse fietsers naar beneden komen. Hij, type gespierde spijker, alleen in korte broek en zo blank als een lelie. Zij in zwart broekje en een minuscule zwart bh,tje en ook niet meer kleur als de man. Zowel de Duitse mannen als ik, hadden wel even moeite om “bij de les”te blijven bij dit schouwspel. De twee stopten op het punt waar de weg weer begon te stijgen en werden even later opgepikt door een terreinwagen om vervolgens naar een ander hoogpunt te worden gebracht waarvandaan ze dan weer naar beneden konden rijden. Het Duitse meisje, gekleed in een goed en degelijk fietspak inclusief helm, stond er een beetje ongemakkelijk bij toen het stel passeerde.
Even voor de plaats Etne begon de weg sterk te dalen en kon ik na 75 km een kleine rustige camping oprijden om hier een rustdag te nemen. De teller staat nu na drie weken op 1800 km.


11/7
Camping Etne.
Deze camping kenmerkt zich door de vele caravans en huisjes, die bewoond worden door Noren. De caravans komen haast niet van hun plaats en staan langs houten vlonders al dan niet met een hekje of schutting er omheen, want de Noren zijn gesteld op hun privacy. Op deze camping verblijft een heel apart slag Noren. Het zijn voor het merendeel ouderen, die hun eigen rituelen hebben ingevoerd. Er komen weinig passanten op deze camping, dus ben je een vreemde in “de dorpsgemeenschap”en word je demonstratief in de gaten gehouden.
Zo had Henk om te beginnen de camper langs een vlonder geparkeerd. Nog geen minuut nadien kwam de campingburgemeester opduiken, handen op de rug en heel demonstratief kijken naar de camper. Het leek Uri “dingens “wel die probeerde de camper in het niets te laten verdwijnen. Even later stopt er een auto achter de camper, waarna de bestuurder een camera pakt en foto,s begint te maken. Vervolgens rijdt hij om de camper heen en maakt weer foto,s. Al die tijd zit een ouder paar vanaf de overzijde ons al vanaf aankomst aan te staren. Hij registreert elke beweging en zij knikt of schudt haar hoofd. Ondertussen spreek ik de bestuurder van de auto aan en vraag waar hij mee bezig is. De man bleek de eigenaar van de vlonder te zijn en was gewaarschuwd door de burgemeester over de Nederlandse annexatie.
De camper vervolgens een eindje verplaatst met de blinde zijde naar het starende paar, die hierop meteen in huisje binnenging. Even later zette de man zijn personenauto voor een doorgang inde heg om ons zo te dwingen om te lopen naar restaurant/toilet.
Ik besloot deze dag ook als echte rustdag door te brengen. Lekker in de zon met een boek en de ogen van het oude paar in mijn rug probeerde ik wat te ontspannen. Henk en Trijntje waren met de camper de omgeving verkennen. Toen zij omstreeks 17.00 uur terug kwamen begon het juist hevig te regenen en te onweren. Zodra het weer enigszins droog was, klom ik de camper op om even iets te inspecteren. Toen ik boven op de ladder stond, trad het “automatische inklimalarm”inwerking en maakte ik een aardige salto-mortale. Naast een gekwetst ego, het gebeurde natuurlijk in het zicht van het Noorse paar, dat nu drie maanden gesprekstof heeft, had ik een paar pijnlijke kneuzingen aan mijn been. Maar het valbreken ging mij toch nog steeds redelijk af.
Toen ik ’s-avonds nog even over de camping liep, kwam ik een ander Noors paar tegen, dat juist hun huisje verliet. Lachend zeiden zei in het Noors iets tegen mij. Ik was zo verrast, dat ik het heb opgezocht in het woordenboek. Het bleek zoiets te zijn als “goedenacht”. Dit maakte weer alles goed.

12 juli
Na een redelijke nachtrust eerst tegen 09.30 uur vertrokken in de richting van Stavanger. De eerste 8km moest ik het dal uitklimmen waarin Etne ligt. Het was vreselijk benauwd en dus weinig zuurstof in de lucht. Het was een verademing toen ik nat van het zweet het dal uit was en een jasje aan moest trekken omdat het te koud werd.
Het was druk met allerlei personenauto,s op de weg waar ik fietste. Je merkt dat je in de buurt van de grote steden Bergen, Haugesund en Stavanger komt. Het was ook de eerste keer, dat ik me echt onveilig op de weg voelde en waar het maar kon probeerde ik rustiger wegen te vinden. Ik was blij toen ik een oude weg naast de snelweg naar Stavanger op kon rijden. Deze weg liep door een heel mooi, bijna Frans landschap. Sterk glooiend met her en der een paadje het bos in. Alleen de kasteeltjes ontbraken.
Ik was op weg naar een kleine camping op het eilandje Austre Bokn (Vaga). Toen ik vanaf het vaste land de brug over het Hervikfjord was over gefietst, kwam ik in een compleet ander landschap terecht. Overal lage rotseilanden om je heen . De rotsen zijn nauwelijks begroeid en hebben een rood/bruine kleur. Het maakt een woeste ruige indruk.
Vlak voor de camping moest ik nog door een 700m lange tunnel. Ik kon niet om deze heen fietsen, maar durfde er ook niet doorheen,gelet op het drukke verkeer. Voorzichtig met de fiets aan de hand en de verlichting aan, ben ik op een soort vluchtrandje door de tunnel gelopen. Een heel bijzondere ervaring!
Morgen pak ik de North Sea Cycle route boven Stavanger weer op en ben ik hopelijk een tijdje verlost van het drukke verkeer.

13 juli
Om 08.30 uur de veerboot genomen en na een half uur waren wij het fjord overgestoken. Nadat we nog twee tunnels (liggen op 130m onder zeeniveau) waren gepasseerd, begon mijn fietstocht in Mekjavik. Het was donker, druilerig,koud weer. Het eerste deel was van een hoog speeltuingehalte en eigenlijk een aanfluiting. De route liep langs een normale rustige weg. De fietsroute liep door een soort park met allerlei hekjes en smalle paadjes, om vervolgens achter huizen langs te gaan, waarvan de bewoners allerlei rotzooi op het pad hadden achtergelaten, blijkbaar om fietsers te weren. Ik werd er zo chagrijnig van, dat ik m,n eigen route maar een tijdje ben gaan rijden.
Vlak voor Stavanger pakte ik de route weer op. Hij liep door allerlei voorsteden, havencomplexen e.d. dus niet echt spectaculair. Nadat ik het vliegveld Sola was gepasseerd ging het mis. De route splitste zich en ik koos dus het verkeerde deel en kwam in Sandnes terecht. Het is me niet duidelijk waarom de makers van de route je daarheen sturen voor een uitstapje, want de stad is erg druk, vrij modern met een klein centrum en een heleboel opengebroken wegen. Midden in de stad waren m,n richtingsborden verdwenen en was het dus “einde oefening”.
Met de Gps een nieuwe route naar de kust uitgezet. Dit lukte goed, maar wat een vlakke rit had moeten worden, veranderde in het betere klimwerk. Het landschap om me heen werd echter ook steeds mooier en dat maakte weer veel goed.
Het land ligt hier bezaaid met grote en kleine rotsblokken/keien. Hiermee heeft men afscheidingen van weilanden en akkers gemaakt, maar ook wegafscheidingen. Ook heeft men met de keien schuren ed. opgetrokken.
Je ruikt maar al te goed, dat je door een agrarisch gebied rijdt. Het stinkt er behoorlijk naar gier en sommige percelen zijn zo zwaar bemest, dat de bruine drab er boven op drijft. Typisch een voorbeeld van teveel koeien en te weinig land.
Vanavond op een nette camping te Brusand aangekomen. Vlak voor de camping zie je een grafveld uit de ijstijd, meer dan 600 rotsstukken markeren daar de graven. Het veld ligt pal aan weerszijden van de weg.



Piet heeft vandaag 55 km flink geklommen en staat nu aan de zee. Het was een schitterende rit.