Reisverslag 6

8 juli
In de stromende regen en dik in de fietskleding vanwege de kou de camping in Geilo verlaten om via de noordzijde van de Hardangervidda naar Aurland te fietsen. Een afstand van zo,n 100 km, door een behoorlijk verlaten gebied.
Ik had bij het vertrek toch wel even de kriebels in de buik, omdat je niet weet wat je te wachten staat. Noorwegen is geen fietsland, de enige Noorse fietsen die ik tot dusver heb gezien, hangen achter op personenauto,s. Het betekent dat je in zo,n land geen informatie hebt over de zwaarte van een tocht. Je probeert je krachten over de hele dag te doseren, anders wordt het fietsen op den duur een absolute ramp.
Ik baalde er dan ook een beetje van, dat ik vrijwel meteen begon te dalen en dit zette zich voort over zo,n 15 km, met een hellingpercentage van 7%. Dus alles wat ik die dag ervoor had geklommen, verdween “als sneeuw voor de zon “. Ik moest dus weer opnieuw beginnen want de Aurlandweg ligt op een hoogte van 1100 tot 1200 m.
Aan het dalen kwam een einde, toen ik na 12 km links af moest. De hoogtemeter gaf toen 520 m aan en moest ik vanaf de plaats Hol in betrekkelijk korte tijd weer 600 m omhoog. Bij een tankstation even een lading energie ingeslagen (Mars/Nuts, alles wat slecht voor je is, is in Noorwegen duur) en toen blik op oneindig en gaan.
In tegenstelling tot gisteren viel me het klimmen erg mee. Een paar stukken van 10 -12 %
en de rest 7%. De klimmen waren echter niet lang. Je kwam telkens op een plateau waardoor je weer tot rust kwam. Het leek wel een geprogrammeerde conditietraining.
In Hol heb ik een aantal foto,s gemaakt van een, geheel uit hout opgetrokken, kerkje uit 1200,. Na Hol passeerde ik ,over een afstand van zo,n 10 km, een aantal boerderijtjes. Het was blijkbaar giertijd, want het stonk er letterlijk adembenemend. Van emissiearm aanwenden, dus de gier onderrijden, heeft men hier blijkbaar nog nooit gehoord.
Enige kilometers na Hol, bevond ik me al op 1000m en lag de Aurlandweg voor me.Deze weg begrenst de noordzijde van de Hardangervidda Vanaf deze hoogte zie je de weg eindeloos ver voor je tussen de bergketens doorslingeren. Ondanks de hoogte bleef het landschap redelijk groen. Aan weerszijden rij je tussen de besneeuwde bergtoppen door, die zich af en toe op gelijke hoogte van je bevinden. Eerlijk gezegd had ik me het landschap toch wat ruiger voorgesteld, dan het in werkelijkheid is. De oostkant is wat dat betreft veel ruiger en kun je met een beetje fantasie voorstellen wat onze verre voorouders er voor moesten doen om te overleven in zo,n omgeving. Op het plateau zijn enkele wandelroutes (van hut naar hut) ,al dan niet met gids, uitgezet. Vanuit Rjukan kun je een tocht van 30km met de fiets over de vidda maken. Met een speciale lift word je met fiets en al naar zo,n 800m hoogte gebracht en kun je een tocht maken die hoog begint en geleidelijk afloopt tot je weer bij de lift bent.
De uitzichten vanaf de Aurlandweg zijn prachtig. Je fietst langs snel stromende bergbeken en links en rechts zie je watervallen. Sommigen komen zo hard naar beneden, dat het net lijkt of er een pluim stoom boven de waterval hangt.
Na 60km kon ik niet verder vanwege een groot aantal tunnels die in deze route liggen. De langste heeft een lengte van 11km en ze zijn, in tegenstelling tot de meer zuidelijke tunnels, behoorlijk smal en slecht verlicht of helemaal onverlicht.
Henk en Trijntje stonden mij al op te wachten voor een van de tunnels en de fiets ging dus achter op de camper. Veiligheid voor alles. Bovendien had ik in Rjukan ook al een nare ervaring in een tunnel opgedaan omdat een tegemoet komende auto mij verblinde doordat hij grootlicht bleef voeren, blijkbaar om zich te oriënteren
We zijn vandaar uit naar een camping in de buurt van Voss gereden om daar de nacht door te brengen.
Mijn tent staat op enkele tientallen meters verwijderd van een grote waterval. Bussen met toeristen, uiteraard ook Japanners, rijden af en aan om foto,s te maken en dan hup gauw de bus in om weer naar een andere bezienswaardigheid te crossen..
Morgen vertrek ik in de richting van Odda. Ik laat het bezoek aan Bergen vervallen, omdat het fietsen naar Bergen door mijn fietsgids wordt afgeraden. Dit in verband met de vele tunnels die je zou moeten passeren. Vervolgens zou ik dan na Bergen “eiland moeten hoppen “ om in Stavanger te komen.

9 juli
Het ruisen (nou ja meer bulderen) van de waterval heeft een goede invloed op mijn nachtrust gehad. k was pas om vijf uur ’s-morgens wakker. De dag rustig begonnen en om negen uur de reis aangevangen naar Odda, een afstand van zo,n 100km. Omdat ik zo,n 12 km buiten Voss begon, was ik even bang dat ik via een drukke verkeersweg daarnaar toe moest om mijn route weer op te pakken. De Gps stuurde me echter een klein weggetje in, dat omhoog langs een der bergketens parallel aan de verkeersweg liep. Het weggetje kronkelde door allerlei bospercelen en af en toe zag je in de diepte de verkeersweg. Vlak voor Voss kwam ik uit op een rijwielpad langs de verkeersweg en kon de eigenlijke route beginnen. Ik fietste nu langs de westzijde van de Hardangervidda. Het was echt “korte broekenweer” lekker zonnetje en weinig of geen wind.
De eerste 40 km fietste ik door een bosachtige omgeving op het oude tracé van een verkeersweg. Vlak voor een spectaculaire afdaling (je gaat ineens via smalle haarspeldbochten, heel kort achter elkaar, 260m naar beneden) ging het tracé over naar de gewone verkeersweg.
Ik fietste nu aan de noordzijde van de Glanvinfjorden, die overgaan in het Hardangerfjord en werd hier opmerkzaam gemaakt door het krijsen van meeuwen. Even later zie je ver het binnenland in grote zeeschepen liggen.
Vanuit Kvanna kon ik nog juist op tijd met de veerboot naar Utne,waarna ik via de hele rustige westzijde van het fjord verder fietste naar Odda. Het fjord loopt van Noord naar Zuid in de richting Odda. Dit houdt in, dat beide zijden van het fjord zon krijgen. Naast landbouw worden op de hellingen veel morellen geteeld. De bomen zijn overdekt met witte doeken, blijkbaar als bescherming tegen teveel zon en wellicht hagel. Het is wel een bijzonder gezicht al die met witte doeken overdekte percelen tegen de helling.
Net zo als bij ons, staan overal stalletjes en borden (kersen te koop) langs de weg. Men gaat hier uit van de eerlijkheid van de koper, je doet geld in een potje en neemt een bakje kersen mee.
Voor Odda ging ik aan bij een restaurant om koffie te drinken. De eigenaresse bleek een Hollandse, die sinds 1968 in Noorwegen woonde. Zij leek net een Noorse waterval, er kwam geen einde aan haar verhaal en ik hoefde alleen maar af en toe op het juiste moment instemmend te knikken of nee te schudden. Het kostte me moeite om het gesprek fatsoenlijk af te ronden zodat ik nog op tijd mijn bestemming kon halen.
Direct nadat ik weer op weg was kwam ik haast ten val doordat ik een kwikstaartje van een wisse dood redde. Vlak voor mij fiets stak een lemming over, die het op het vogeltje had voorzien. Blijkbaar had deze niet in de gaten, dat hij/zij als hoofdmaaltijd zou gaan dienen, want het bleef gewoon zitten. Ik stuurde mijn fiets in de richting van de lemming en “kst,te” wat. Het kwikstaartje vloog op, de lemming stak de weg terug weer over en protesteerde wat en ik reed de weg af in de richting van een groot rooster, waar je niet met je voorwiel in wilt komen. Gelukkig kreeg ik net op tijd mijn voeten los van de pedalen en kon zo erger voorkomen.
Verder fietsend moest ik nog aan het gesprek met de vrouw denken, wonderlijk hoe iemand 64 jaar van haar leven in een uurtje kan samenvatten inclusief haar kijk op onze samenleving en dat vertelt aan een vreemde.
Odda had voor mij nog iets van herkenning. Precies 47 jaar geleden heb ik in het fjord voor Odda voor anker gelegen toen ik aan boord zat van de kruiser Hr.Ms “De Ruyter” .Nu fiets ik een gedeelte van de route die het schip toen heeft afgelegd.
In de paar tunnels, die ik op weg naar Odda moest passeren had ik veel plezier van de extra verlichting die ik op mijn fiets heb. Naast de voorvork heb ik een klein lampje gemonteerd. De lichtopbrengst is echter 40 lux. Het lampje schijnt onder een hoek rechts op de tunnelwand zodat ik me goed kan blijven oriënteren om de richting die ik moet gaan. Het geeft echter een angstaanjagend lawaai als een auto je in de tunnel passeert, maar ook dat went.
In Odda moest ik over een slecht trottoir behoorlijk steil klimmen voordat ik bij de camping was. De camping was een absolute ramp en leek meer op een slecht georganiseerd vluchtelingen kamp. Een overvolle camping met twee toiletten voor de dames en eveneens twee voor de heren en hetzelfde verhaal voor de douches en wasbakken. Na een slapeloze nacht ben ik om vijf uur maar opgestaan, zodat ik in elk geval de stroom bezoekers van toilet en douche voor was. Toen ik de camping verliet stond er een hele rijbezoekers voor het toilet.