Reisverslag 5

6 juli
Toen ik gistermiddag bij de, op het oog, verlaten camping in Rauland aankwam, kreeg ik sterk het gevoel, dat ik in het decor van de film Psycho was beland. Een net zo donker, dreigend huis waarin de hoofdrolspeler (Anthony Perkins) samen met zijn moeder een motel dreef.
Naast de ingang een gesloten snackbar die ook z,n beste tijd had gehad met voor de deur een pak gebundelde reclame bladen die er ook al weken lagen. Voor de rest was het stil en verlaten.
,s-Avonds toen we nog even buiten zaten om de dag door te nemen werden we belaagd door hele kleine muggen, die erg kriebelden en venijnig prikten. Autan en dat soort spul haalde weinig uit en kon ik mijn “hoofdklamboe”uit proberen. Hij hielp perfect, alleen het drinken van een pilsje moest met overleg gebeuren, anders kreeg je het net van de klamboe in je mond.
De verlaten en gesloten campings kwam ik overigens vandaag heel veel tegen. De z.g. vintercampings, die alleen in de winter voor de wintersporters open zijn.. Op maar heel weinig plaatsen kun je hier onderweg iets kopen, terwijl er toch redelijk veel toeristen rondrijden.
Van morgen fietste ik uitgerust en met goede zin in de richting van Rjukan, althans dat dacht ik. Na zo,n 15 km bergje op en af begon ik echter te twijfelen, omdat in mijn reisgids stond dat ik sterk zou moeten klimmen na het verlaten van Rauland. Een Noorse mevrouw hielp mij snel uit mijn droom, Rjukan lag toch echt de kant op waar ik vandaan kwam.
Ik had van tevoren wel mijn Gps geraadpleegd maar die kende niet de weg die ik wou nemen. Je oriënteren op allerlei onuitsprekelijke plaatsnamen heeft ook weinig zin, want elke boerderij wordt, net als in Frankrijk, aangeduid maar staat niet op mijn kaart. De Friese plaatsaanduiding is hier niets bij. Dus was ik na zo,n twee uur zo ongeveer weer op mijn beginpunt beland en kon met 30km op de teleer de echte tocht een aanvang nemen. Overigens was de natuur rondom de “verkeerde weg “erg prachtig. Op dit deel van de route zit je op zo,n 700m hoogte en fiets je afwisselend door een open gebied met hele mooie uitzichten over meren en bergen die gedeeltelijk nog bedekt zijn met sneeuw en naaldbossen. In de bermen een en al bloemenpracht, bloeiende geraniums overheersen, met daartussen boterbloemen, twee kleurig klaver, wolgras en natuurlijk Margrieten. Bovendien zie je her en der nog kleinen orchideeën.
Mijn reisgids had gelijk, direct nadat ik Rauland in de goede richting had verlaten, begon de klim naar 1000m. Het was vanochtend koel en bewolkt, dus best wel mooi fietsweer. Op de weg was het drukker met auto,s als gisteren en het is zaak om wat achter je gebeurt goed in het spiegeltje in de gaten te houden, want er worden af en toe rare capriolen uitgehaald. Dit komt omdat de breedte van de weg nogal eens varieert. Soms wordt dat aangegeven door borden of obstakels, maar in de buiten gebieden moet je het zelf maar bekijken. Vooral de buitenlanders die hier rijden laten zich daar nog wel eens door verrassen, met het gevolg dat ze je de berm inrijden als er een tegenligger nadert.
Een ander fenomeen zijn de schapen en geiten die hier op de weg lopen. Deze beestjes hebben dus echt voorrang. Maar gelet op de grote plassen bloed, die je soms tegenkomt, is er sprake geweest van een onvrijwillige slachting.
Het Noorse landschap is schitterend en imponeert. Het vergelijken met bv. de Deense natuur is appelen met peren vergelijken. Je ziet telkens een ander panorama een andere lichtval over de bergen of afhankelijk van de hoogte waarop je bent andere bloemen, bomen etc.
De rit naar Rjukan was om meerder reden inspannend. Ten eerste was daar de lange steile klim en na het bereiken van de top een lange weg(35km), waar je constant aan het klimmen en dalen was, het zg.wasbord effect. Je hebt dan geen 1000 klimmeters maar zo,n 1700 en dat wordt op den duur erg vermoeiend. Op 1000m hoogte was het bovendien erg koud en er viel volop regen.
Zo,n 20 km voor Rjukan reed ik de Hardangervidda op. Aan weerszijden van de weg werd het gebied als het ware toendra-achtig met op de achtergrond hoge bergen.
Ik zat voor Rjukan te rillen op mijn fiets, geheel doorweekt en of dat nog niet genoeg was kreeg ik van een passerende vrachtauto een complete golf over mij heen. Ik had gelukkig geen bril op, want anders was ik die gegarandeerd kwijt geweest. Ik had veel moeite om mij te concentreren op de sterke afdaling naar Rjukan. Tot overmaat van ramp moest ik vlak voor de plaats nog door een onverlichte tunnel, maar met alle lichten aan op de fiets lukte dat ook.
Rjukan is een redelijke plaats, heel smal en langgerekt doordat het tussen twee bergmassieven ligt. De plaats krijgt daardoor in de winter totaal geen zon. Gelet op mijn rijrichting liggen de huizen etc. van de plaats aan de linkerzijde van een rivier. Aan de rechterzijde ligt een enorm complex van een waterkrachtcentrale. Tegen de berg op heeft men buizen aangebracht waarin het water van grote hoogte met kracht naar beneden valt. Het heeft iets geheimzinnigs als je al die gebouwen ziet. De Duitsers zijn hier in 1943 bezig geweest met het produceren van “zwaar water”teneinde een atoombom te ontwikkelen. Door een bombardement hebben de geallieerden dit weten te voorkomen. Ik denk, gelet op de bouwstijl, dat been aantal gebouwen uit die tijd echter niet zijn geraakt en nog steeds dienst doen.
In het centrum van de stad ontmoette ik Henk en Trijntje. Na een echte Berenburger was ik de “ontbering”die ik geleden had al weer gauw vergeten en hebben we een kleine camping opgezocht op de Hardangervidda, pal tegen een rivier aan.

7 juli
Vanochtend rustig opgestart en in een lichte motregen vertrokken uit Bjorkeflatta aan de rivier de Elva naar Geilo vanwaar uit ik de Hardangervidda ga oversteken. Ik heb vandaag aan de oostzijde van deze hoogvlakte gereden. Het was een zeer pittige rit, met lange klimmen van 4 tot 7 km met een stijgingspercentage tussen de 7 en 10 procent. De hele rit rij je dan haast alleen op het kleine blad. De hoogte waarop ik mij bevond varieerde tussen de 800 en 1100 meter en slingert dus constant rond de boomgrens. Het betekent ook dat je vaak van kleding moet wisselen. Als je afdaalt gaat dat vrij steil naar beneden en omdat het vrijwel constant regende krijg je het dan wel erg koud.
Je verveelt je geen moment op de fiets omdat het landschap steeds wisselt en je niet uitgekeken raakt. Je ziet bij het naar bovenrijden de plantensoorten eerst kleiner worden en dan soort voor soort verdwijnen totdat er alleen gras overblijft met daarin kleine bloempjes. Rij je weer naar beneden, dan gebeurt het in omgekeerde volgorde.
Tegen 15.30 uur reed ik Geilo binnen. Tijdens de snelle afdaling naar deze plaats werd ik vlak voor een haarspeld bocht ingehaald door twee Belgische personenauto,s met caravan, die zonodig bij elkaar wilden blijven. Ze hadden gewoon geluk, dat er op dat moment geen verkeer naar bovenkwam.
Geilo is een echte wintersport plaatst met alle faciliteiten van dien. We staan op een redelijk grote camping aan de rand van de plaats, waar je ook comfortabele hutten kunt huren. Op elke camping ( en daarbuiten heb je deze hutten) de huur varieert tussen de 200 en 500 Nkr. Bij de meeste steekt de sleutel in het slot. Kom je ,s-nachts aan dan kun je zo een hut in gebruik nemen en ,s-morgens afrekenen. Wat dat betreft hebben de Noren (nog) een heel andere opvatting van “mijn en dein” dan wij. Hier blijf je gewoon van een andermans spullen af en de rest is een zaak van vertrouwen.